plastik arı kovanı fiyatları ile allah bizimle en güzel bilgileri yazan plastik arı kovanı fiyatları dediki adam, çantasını baş üstü dolabına koyduktan sonra müsaade isteyerek cam tarafındaki koltuğa geçti.
Varlığı yanındakini rahatlatıcı bir tip değildi. Aşın bencil bir görüntüsü vardı. Uçak yolculuklarında tanışma ekseriyetle uçak kalktıktan sonra başladığından onunla ilgilenmek yerine, koltuk cebindeki dergiyi karıştırmayı tercih ettim.
Daha birkaç sayfa çevirmeden yanı başımda bir başka gölge belirdi. O da çantasını yerleştirdikten sonra koridor tarafındaki koltuğa oturdu. Kemerin diğer ucunu ararken koluma dokununca bana baktı.plastik arı kovanı fiyatları Simamda aradığı yakınlığı bulmuş olması ki selâm verdi.
Selâmını alırken göz ucu ile baktığımda mütebessim bir sima ile karşılaşınca rahatladım. Gayriihtiyarî ona doğm döndüm ve kemerin benden taraftaki ucunu bulup uzatarak yerleşmesine yardımcı olmaya çalıştım.
Biraz sonra başlayan “Kemerlerinizi bağlayın, koltuklannı-zı dik duruma getirin, servis masalarını katlayın, cep telefonlarınızı kapatın, arkanıza yaslanın.” gibi birkaç dilde ard arda tekrarlanan emir edalı anonsları yerine getirdik.
Uçak harekete geçince biz hareketsizleştik. Ben elimdeki dergiyi yerine koydum, başımı önüme doğru hafifçe eğdim ve sefer duasının ardından, okunması makbul sayılar bazı ayetleri, sureleri ve duaları okudum.
Dua faslını bitirdiğimde uçak havalanış noktasını geçmiş ve yerle temasını kesmişti. Hayırlı yolculuklar temennisinde bulunmak için sol taraftaki yolcuya baktım, başını iyice eğmiş, gözlerini kapamış ve iç âlemine dalıp gitmişti.
Dudaklarının kımıldamasından dua ettiğini anlayınca, huzurdaki dumşunu bozmak istemedim ve cam kenarındaki
,e döndüm. Onun da arkasına yaslanarak yüzünü cama göz ucu ile dışarıyı seyrettiğini görünce dilimin ucuna gelen temenniyi birkaç solukta yutarak dışanya baktım.
.^•3,11 o anda fark ettim uçak yükseldikçe binaların küçüldüğünü. Daha önce aralarından bir türlü çıkamadığım yük-gökdelenler, koca apartmanlar, büyük iş hanları, hantal ^.,pılı bloklar ve bilumum betonarme kütleler, küçük birer Ijöyevi gibi görünür olmuşlardı.
Her birinin içinde köy doldurup kasaba teşkil edecek kadar çok insanın, fiilî bir mahpus hayatı yaşadığı ve adına şe-lıir rahatlığı, apartman konfoıu dediği bu zahiren renkli, bâ-[inen kasvetli binaların, değişik büyüklükteki renkli bilyeler gibi görünmeleri karşısında çocukluk hatıralarımı tahattura hazırlanırken uçak döndü, dolaştı ve tekrar gökdelenlerin üzerinde süzülmeye başladı.
0 anda bütün gökdelenler, hâk ile yeksan bir vaziyette idi. Temelleri yerin dibine geçmesine rağmen, çatıları bulutları delecek kadar yüksek olduğundan çıplak gözle tepesi pek görünmeyen ve insanlara hep tepeden bakan gökdelenlerin yukarıdan bakınca bu kadar küçük görünebilecekleri nedense orada hiç hatırlanmazdı.
Hele içlerinde yaşayan, çalışan, yiyip içen, yatıp kalkan, gezip tozan, kendince bir dünya kurarak oyalanıp duran ve arada bir başını kaldırıp yukarılara baktığı zaman da asumanın ummanlaşan derinliğinden ziyade birkaç kat üste çıkmayı hayal eden insanların akıllarına hiç gelmezdi.
Görünüşleri ve işleyişleri gibi isimleri de bize yabancı olan bu dik başlı, sivri külahlı, çelik zırhlı, cam siperli asi duruşla-un, bütün zahirî debdebelerine ve şatafatlı şekillerine rağmen silinip gitmeleri, rehavete dalan idrakimi uyandımıaya yetti.
474/Allah Bize Yeter
Asumanın muayyen bir yerinden bakınca, dünya da zahiren böyle küçük, yuvarlak, mavimtırak ve içinde zaman zaman değişen kahverengi desenleri ve şekilleri olan şeffaf bir bilye gibi göründüğünü, biraz daha yüksekten bakınca o renklerin, şekillerin de kaybolduğu ve parlak bir ışık kümesine dönüştüğünü hayal ettim.
İçinde yaşayanlara çok büyük görünen dünyanın, bu hâliyle ötelerden nazar edildiği zamansa hiç görünmediği, bilinmediği, ilmen varlığından haberdar olunsa da, semanın nuranî sakinleri tarafından cismine cirmi kadar yer ve değer verildiği muhakkaktı.
Bulunduğum yerden yukarıyı, aşağıyı mukayese etmeyi bırakıp, bakış istikametinde ufuk çizgisine doğru dönünce, envai çeşit şekil ve renkle anbean değişen manzaranın, bir görenin bir daha asla göremeyeceği kadar müstesna hususiyetler taşıdığına şahit oldum.
Bilhassa aşağıdan bakınca ahşap işlemeli düz bir tavana benzeyen bulut tabakasının üstünün her an değişen muhteşem görüntülere sahip olması akılları hayrette bırakacak derecede harikaydı.
Tıpkı okyanusların dibinde olduğu gibi bulutların üstünde de hiçbir zaman insanların göremediği ve göremeyeceği güzelliklerin tecelli etmesi; mevcudatın sadece insan için yaratılmadığını, kâinatın her yerinin Sani-i Zülcelâl’in Esma-i Hüsnasının tecelligâhı olduğunu göstemneye yetiyordu.
“Şu anda bu büyük gerçeği kaç kişi müdrik acaba?”
Zihnimde şekillenen sorunun cevabını bulmak maksadıyla kendimi toparlayıp uçaktaki yolcuların hâl ve harekeüerine baktığım sırada fark ettiğim ikram servisinin çoktan başladığını.
Allah Bize Yeter \ 475
Q esnada herkes bir şeyler yeme içme çabası içinde olduran zihnimi saran sorunun cevabını bulamam mümkün jgğildi. Onun için ben de uçağın küçücük penceresinden l^l^grak gökyüzünü ihata etmeye kalkan idrakimi toplayıp l,3yalen de uçağa döndüm.
Koridor tarafında oturan kişi o sırada dergi okumakla meşgul olduğundan bana sormuştu hostes. Biz bunlan konuşurken o dergiyi yerine koyup masasını açtı ve hostesin sormadan uzattığı yemek tepsisini isteksizce aldı. İçecek olarak da sadece su istedi.
Bir şeyle meşgul olmadığı için oturduktan biraz sonra uyuklamaya başlayan pencere kenarındaki zat, hostesin ika- ^ zıyla uyandı, toparlandı, koltuğunu doğmltup arkasma yaslandı, masasını açtı.
Benim yardımımla aldığı yemeğini masasının üzerine koyarken hostesin sormasını beklemeden kendisine buzlu viski servisi yapılmasını istedi. Hostes istenenleri almaya giderken bana döndü.
“Mersi mösyö.”
“Mersi.”
Ses tonumdan ve tavrımdan, bu yabancı hitabı yadırgadığımı hissetmiş olmalı ki bana doğm biraz daha eğildi. Türk olduğunu, Almanya’da yıllarca işçi olarak çalıştığını, sonradan
kendi işini kurduğunu ve işyerinde onlarea insan çalıştırdığını anlattı.
Söylediklerine fazla ilgi göstermediğimi sezince sohbeti fikrî sahaya kaydırdı. Sosyal demokrat dünya görüşüne sahip olduğundan, yaşadığı şehirde mahallî spor kulübünün başkanlığını yaptığından, gezmek maksadıyla Türkiye’ye geldiğinden, yılda birkaç kere de dünyanın değişik ülkelerine gittiğinden söz etti.
Ruhundaki boşluğu doldurma çabasının tezahürü olan bu izahları nezaketen dinledim. Arada bir söze girerek onunkine zıt olan dünya görîişümü ve hayat anlayışımı nazara vererek insanların hepsinin kendisi gibi yaşamadığını, yeryüzünde başka hayat şartlarının da olduğunu hatırlatmaya çalıştım.
İştahlı bir şekilde yemeğe başlamışken ben bunları söylemeye başlayınca durdu, yeme işini bıraktı ve sonuna kadar ilgi ile dinledi. Kartını verirken, başkanlığını yaptığı spor kulübüne uğradığım takdirde çok memnun olacağını söyledi.
Fırsat bulursam uğrayacağımı söyleyip önüme döndüm. Yemek tepsisini kendime doğaı çektiğim sırada fark ettim diğer yanımda oturan kişinin mütereddit hareketlerle yemeğe baktığını. Onunla da konuşmuş olmak için usulen sordum.
Onun tereddüdü beni de şüpheye düşürdü. Yemek servisinden biraz önce dağıtılan menü listesine baktım. Mamullerde domuz ürünü maddelerin kullanılmadığı bilgisini görünce rahatladım.
Mutmain olması için bu açıklayıcı notu yanımdaki yolcuya da gösterdim. Lâkin bu not onu daha da kuşkulandırdı. Bu notun yemeklerde domuz ürünü maddelerin olmamasına değil, olmasına delil sayılabileceğini anlatmaya kalktı.
Bu notun bizi mesuliyetten kurtaracağını söyleyerek mikadan yapılan şeffaf kaşığı tabağa daldırınca birkaç mütereddit hareketin ardından o da yemeye başladı. Arada bir birbirimize alelusul şeyler söyleyerek tabakları yarıladık. Ben kahve içerken de sohbeti koyulaştırdık.
Onunla yaptığımız şeye pek sohbet de denmezdi aslında. Ben yeme içme ile meşgul olduğum, o da isteksizce oyalandığı için ekseriyetle o konuştu bana, da arada bir yüz ifadeleri ile dinlediğimi ihsas etmek kaldı.
Avrupa’ya ilk gelen işçi ailelerinden birinin çocuğuymuş. Türkiye’de ilkokulu bitirdikten sonra Almanya’ya gelmiş. Okumayı çok istiyormuş ama Alman devletinin bazı ırkçı uygulamalarından dolayı okuyamamış ve bir fabrikaya işçi olarak girmiş. Yıllardır aynı yerde çalışıyormuş.
Bu arada ailenin kontrolünden çıkarak bazı yanlış alışkanlıklara müptela olmuşsa da tarikat mensubu bir arkadaşının yardımı ile kurtulmuş. Ailesi ile barışıp yaşayışını düzeltmiş
478/Allah Bize Yeter
ve o tarikata intisap etmiş. Şimdi de şeyhini ziyaretten geliyormuş.
Bir iki sefer laf arasında sordu ise de ben kendimden pek bahsetmedim. Dinî hizmet maksatlı bazı kültür faaliyetlerine katılmak üzere bu ülkeye geldiğimi söyleyince dergâhlarına davet etti.
Az önce, sağ tarafımdaki yolcu konuşurken bunun yaptığı gibi bu konuşurken de o söylediklerine kulak kabarttı. Dinledikçe bakışları sertleşti, tavrı değişti. plastik arı kovanı fiyatları Onun bu hâlini fark edince diğeri de benzer hareketler yapmaya başladı.
O zaman anladım birbirine zıt iki farklı dünya arasında kaldığımı. Cemiyetin ifrat ve tefrit hâllerinin tipik birer örneğiydi onlar. Bir yanımda münhasıran dünya için yaşayan zihniyet mensubu vardı, diğer yanımda sadece ahireti esas alan hayat anlayışı.
Her biri diğerinin varlığını, yaşayışının şartlanna müdahale sayıyor olmalı ki, onun da benzer haklarının olabileceğini düşünmüyor, varlığını kabul etmiyor ve karşı koyma ihtiyacı hissediyordu. Ben aralarında olmasam kapışacak kadar hiddetli görünüyorlardı.
O esnada, o koltuklarda tam bir dünya hâlinin yaşandığım müşahede ettim. Zira cemiyetin içinde onların temsil ettiği birbirine zıt kutuplar da vardı, aralarında yer alarak ifrat ve tefrit hâllerini çatışma zemini olmaktan çıkarmaya çalışan makul gruplar da.
Ekseriyetle Nur Talebeleri gösterirdi o itidali. Dindarlara biraz mesafeli duran insanlarla medenî münasebetler içinde muhatap olurken; dini yaşamaya çalışırken fetvayı değil takvayı esas alan mü’minlere
taraf üzerinde de müspet kanaatler bırakarak cemiyeti ^ılıkların çatışma zemini olmaktan çıkarırlardı.
Birkaç saatlik uçak yolculuğunda da öyle oldu. Aralarında ^İniam hasebi ile ikisi ile de birbiri adına konuşarak, herkesin başkasına zarar vermeden inandığı gibi yaşama hakkının olduğunu, insanlığın bunu gerektirdiğini, zıtlıkların bir arada vaşanmasının İçtimaî ahengi arttıracağını anlatmaya çalıştım.
Bu hususta Peygamberimizin (asm) hayatından örnekler anlatıp Risale-i Nurlardan çeşitli bahisler aktaracağım sırada, uçağın inişe geçtiği anons edilince dikkatler dağıldı. İkisi de bunu fark ettikleri için davetlerini tekrarladılar. Ben de onian geçici olarak kalacağım yere davet ettim ve iniş hazırlıklarına başladık.
İkide bir tekrarlanan monoton anonslar, yolculann ekseriyetini telâşlandırdığı için başlayan sesli kargaşa, koyu bir t lut tabakasının içinden geçen uçağın, hissedilir derecede, sılması ile yerini endişeye bıraktı ise de sarsıntı fazla sürmedi.
Bulutların arasından süzülerek başlayan alçalma temayülü zirvelerden kayıp tepelerden geçerek uzunca bir süre devam eni. Uçak irtifa kaybettikçe bulutlar aralandı, mesafe daraldı ve aşağılarda bir yerler seçilmeye başlandı.
Artık çok gerilerde kalan vatan topraklan ile mukayese edildiğinde dağlar başka, zirveler değişik, ovalar farklı, ağaçlar çeşitli görünse de ruh hepsine aşina idi. Hepsi hislere biraz tanıdık geliyordu.
“Demek yabancılık sadece insana has bir hismiş." dedim kendi kendime.
Yere yaklaştıkça yavaşlayarak alçalmaya tlevam eden uçak, çatıların üstünden geçip ağaçların arasından sıyrılıtca-sına alana indi. Tek sıra Itâlinde uçaVtlan ayrıldıVı. üır süte soğuk yüzlü gümrük memurlarının nazarî tarassutlarına maruz kaldıktan sonra pasaportlarımızı damgalattık, ve kapıdan çıktık.
Telâşla dolaşan yüzlerce insanın ve bir o kadar da memurun arasında yapayalnız kalınca yaban nazarıyla etraîa bakındım. Uzaktan görünen şehrin, geldiğim yerden pek bir Çarkı yoktu. İnsanlar da yine insandı. Ruhvımu saran yabancılık hissinin gittikçe daralan kelepçesini gevşetmek istercesine mırıldandım.
“Kardeşim dediğimiz insanlar olmasa buralarda yaşan-
maz.”
“Hoş geldin kardeşim.”
Hoş bir hitaptı bu. Hissi soğukluğum duygulart kasıp kavurduğu bu yabancı diyarda, dostluğun en samımı kadesı olan “kardeş” kelimesinin böyle gönül sıcaklığı ile söyienişi-ni duymak ruhumu saran bürudeti bir soiukta eritmeye yetti.
Sesin geldiği tarafa dönüp bakuğtmda birbitirve kardeş ka dar benzeyen iki mütebessvm sima t\e katştVaştnca tvtVıua: sıkan yabancılık hissi dağıVtvevcU. Kendimi mem\ekeX,vm< yaşadığım şehrin oturduğum mahaUesinde günVük yütüy çıkmış kadar rahat hissettim.
Nur Hareketi, zamanın ender cihanşümu\ Vıtzmel Vı< lerinden biri idi. Böyle bir harekele mensup olmak metin içinde yer almak hayata mana kazandırıyor, n tı ibadet hâline getiriyor, seyahati ko\a
Çünkü bir Nur Talebesi, Türkiye’nin neresine ve dünyanın
jngi ülkesine giderse gitsin, geldiğinden haberdar olundu-
takdirde onu otogarda veya havaalanında karşılayarak götürüp evinde aile fertlerinden biri imiş gibi günlerce ağırlayacak birkaç kişi bulunurdu.
Yaşadığım hâlin, bunun en son örneği olduğunu bilmenin jüt^ki içinde ayaküstü yaptığımız hoşamedînin ardından ara-[,jya bindik ve Avrupa içlerine doğru kardeşlerin rehberlisinde yeni bir seyahate başladık.
‘Harikuladelikler avı!..'
Ahmet Haşim, böyle tarif etmişti seyahati. İnsandaki hayret hissinin harekete geçmesinin ve daha önce görmediği yerler görüp hissetmediği duygular tatmasının da seyahatin mükâfatı olduğunu söylemişti.
Gerçekten de seyahat, müsait zamanlarda değişik ülkelere gidip farklı yerler görerek harikulade hâller yaşama, uzakla yakın etme ve yabanları yâran yapma teşebbüsüydü.
İçinde bu hevesin hazzını hisseden her insan, seyah çıktığı günden eve avdet ettiği ana kadar geçen bütün zama m harikulade bir şekilde yaşamak ve hayatını seyahat hatıra lan ile tezyin etmek isterdi.
Lâkin işin erbabı, bunun istemekle değil ancak bilmekle mümkün olacağım düşündüğünden, önce kitaplar alır, rehberler bulur ve gideceği yer hakkında malumat edinirdi. Bu arada oralarda zaruri ihtiyaçlarını idame ettirecek kadar dil öğrenmeyi de ihmal etmezdi.
Ardından o diyarın mevsim ve iklim şartlarına uygun kıyafetten, yiyip içeceği nevalelere, fotoğraf makinesinden telefon
rehberine, güneş gözlüğünden oda terliğine varıncaya kadar bütün ihtiyaçlarını tedarik ederdi. Kendini hazır hissettiği zaman da yola çıkar ve “harikuladelikler avı”na başlardı.
Ben bunların pek çoğunu yapmadan gelmiştim Avrupa’ya. Çünkü maksadım fevkalâde yerler görüp harikulade hâller yaşamak değil, anma programlarına katılıp okuma kamplan-na iştirak ederek Nur hizmetlerinin inkişafına bir nebze de olsa katkıda bulunmaktı.
Fıtratım müsait, hissiyatın hazır olduğundan hareketin seyahat tarafını da itham etmek istemedim. Kardeş sıfatlı muhabbet ehli mihmandarların da yardımıyla gittiğim her yerde fevkalâde güzellikler görüp harikulâde hadiseler yaşayarak hayret hissimi ziyadesiyle tatmin edip seyahatin mükâfatmı almaya karar verdim.
Benim için asıl seyahat, şehirden çıktıktan sonra başladı. Zamanın, bahardan yaza geçiş güzergâhı olarak kullandığı anlaşılan uçsuz bucaksız ovada mevcudat o kadar harikulâde özellikler taşıyordu ki, uzun süre nazarımızı yerden koparmak kabil olmadı.
İlk defa kanat çırpan yavru kuşlar, yürüyen böcekler ve sürünen solucanlarla yeni yaprak açan taze filizler, otlar, çiçekler iç içeydi. Asırlık ağaçlardan günlük otlara kadar her şey kendince bir ilki yaşıyordu.
O anda ben de kendimce bir “ilk” yaşamanın heyecanı içindeydim. Bu ülkeye ilk defa gelmiş, yerli ahali ile değilse bile varlıklarla hemhal olmuş, canlı cansız her şeyle fiilî bir dostluk kurmuştum.
Ruhum mevcudata o kadar aşina idi ve varlıklar gözüme öylesine yakın görünüyordu ki, geldiğim zaman bazı soğuk
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder